Tańczące Anioły

W słonecznym blasku księżyca

ziemi odbitej witrażem w obłokach,

tańczą anioły po nieba ulicach

i psalmem wychwalają Boga.

Szemranie kosmosu im przygrywa

a gwiazdy mrugają w rytm tańca,

tak miękko pląsać po aksamitach

Aniołom lśniącego wszechświata.
 

W niebieskiej słońca poświacie

świtem sfruwają niczym motyle

na ziemię, na ludzkie postacie

aby pociechą im zostać na chwilę.

A człowiek pomocy spragniony

choć modlił się o nią do Boga,

odgania motyla ruchem dłoni,

nie chce wysłuchać Jego słowa.

Mysłowice 2007-11-19

Jesień już przyszła

Promienie słońca zaspaną nutą zagrały

na gamach brzozy biało czarnej korze ,

melodia westchnęła feerią z fortepianu

i uleciała żółto czerwonym kolorem,

wiatr porwał muzykę i cicho śpiewa

w opadłych jak krople deszczu liściach

i szumi pieśnią wśród drzew,w gałęziach,

słuchajcie wszyscy, jesień dziś przyszła,

znów będzie malować swoim oddechem

przyrodę co czeka na nowe swe szaty,

przebierać w albumie barw i uśmiechów

by ubrać suknię z tęcz najbogatszych,

a potem swym lekkim tchnieniem

zaprosi świat cały do walca złotego

tkanego czerwienią,brązem i cieniem

mijania życia i czasu jesiennego.

Bytom 30-09-2016

Łódź w przystani

Brakuje w sercu jesieni radosnej

pełnej kolorów i nadziei pięknych

na doczekanie kwitnącej wiosny

na zaśpiewanie nowej pieśni.

Wszystkie bisiory moich pamiętań

odpłyną w łodzi zapomnienia,

nie będę potrafił nikogo kochać

i już niczego nie będę wiedział.

Zostawię po sobie słów parę

i trochę spisanych wspomnień,

zabiorę ze sobą pełną czarę

moich ziemskich zapomnień.

Porzucę tutaj wielką miłość

co tyle radości mi Tobą dała,

i nie płacz,miej w sobie litość,

mnie tylko śmierć porozbierała.

Nadzieja moja słońcem zagrała,

nokturn żałobny kirem zamknęła

i głośno krzyczy,nie jestem mała

z życia nadziei, jestem największa.

Już odłożyłem wiosło mej łodzi

i lekkim krokiem z niej schodzę,

jaki rozkoszny jest życia dotyk

i nie przeszkadza że nie jest młody.

Bytom 28-09-2016

Namiętność z lustra

Zatrzymałem Cię w lustrze puchowym dotykiem,

spoglądasz na mnie zdziwiona a potem zamykasz

oczy i tulisz się do mnie lubieżnym zachwytem

i już jesteś ustami swymi z moimi złączona,

widzę namiętność w zwierciadle przytulenia

i ręce moje które na Tobie zamknąłem,

zgniótł bym Cię chętnie,wciągnął w głąb siebie,

nie dał nikomu ,pochłonął, jak ciało swoje,

teraz już lustro nam nie potrzebne ,bo sami jesteśmy

zamknięci sobą i tylko westchnienia płomienne

odbicia szukają w stojącym gładkim szkle obok

i powracają do nas wspólnym spełnieniem.

Bytom 23-09-2016

Wrześniowy park

Wysyłam promienne uśmiechy

do ciebie,ty ofiarujesz mi parkowe

bukiety liści wiatrem trąconych,

jak strunę muzyki dotykiem jesieni

muśniętą,jak świeżym mięty aromatem

z traw mokrych rosą przesiąkniętych

zapachów powietrza dni jesiennych.

Wchodzę do twego księstwa kolorów

a ty zachwycasz mnie kwiatów paterą

poukładanych w wielobarwne wzory

dywanów z opadniętych aksamitnych

płatków i tęczowych barwnych liści

od złotych aż do palisandru bliskich.

Czarujesz perełkami rosy olśnieniem

na pajęczych sieciach mokro osiadłych,

między gałązkami i tajemnym cieniem

słonecznych blasków w pozamykanych

pamięcią lat minionych wspomnieniem,

twym słońca uśmiechem poprzeplatanych

deszczowym brzmieniem mijania dni,

dajesz nadzieję przyszłych chwil dobrych,

z takim spokojnym sennym oddechem,

na dzień dobry i dobranoc wieczornym.

Bytom 21-09-2016

Jesienne myśli

Jesień, lata nagrzanym ręcznikiem otulona

zagląda do okien kolorową porą ,ta pani

co świat maluje pastelami na różne sposoby

świat mój mały a myśli me nostalgią ozdabia

za wiosną,za latem,za serca wspomnieniami,

za niezdarzonymi z pragnień zdarzeniami,

kropelkami na szybie pisze pamiętania dni

a potem na nici wiotkie wyobraźni je naniże

bym zimą ciepło je miał i bliżej na moje sny

pełne słońca ciepłego i łzą gorzko kapiącego,

już tyle miałem z tobą upadków i uniesień,

czy za rok spotkam cię jeszcze?Powiedz..Jesień.

Bytom 21-09-2016

Zazdrość

Dotknęła bolesnym ukłuciem
aż serce zamilkło zdziwione,
że taką myślą wspomnień zatrutą
tak może być znienawidzone.
Drutem kolczastym owinęła ciało
i krew w żyłach czernieje boleśnie,
w supeł bolesny myśli się ściągają
w atramentowe gorzkie refleksje.
Rozpacz ze łzami skrytymi zmieszana
krajobraz życia wulkanem rozpala,
w chaosie godzin chora wyobraźnia
błyskami gdybań umysł zniewala…
Zatrzymam się,powściągnę wodze,
wypuszczę zatęchłe duszne powietrze,
zazdrości okruchy czarne i ostre
zgniotę i rzucę w daleką przestrzeń.

Bytom 15-09-2016

Inne ramiona

Świat zamyka przede mną swe
słoneczne okno,dla mnie zostają
dni trudne co czekaniem mokną,
myśli bezładnie płyną godzin
nurtem, rozczochrane minionym
życia wiatrem, a chwila czasu, jedna,
mierzona jakby bycia sekundą,
ucieka w ramiona śmierci,złudną
niedokończoną historią smutną.

Bytom 13-09-2016